miércoles, 29 de diciembre de 2010

Árbol de invierno

Atardecer en Mogor, Marín.
Son las seis de la tarde, imagina una ventana con vistas al mar, la ventana tiene una cortina … natural
Foto realizada por abuela Cris,

lunes, 27 de diciembre de 2010

Alba, la hija de la nieve y el viento

Camelia japónica “Fimbriata Alba”

La nieve y el viento ya tenían dos hijos barones, Roca y Río, dos chicos fuertes que dominaban una poderosa montaña y que eran el orgullo de sus padres. Ahora estaban esperando su tercer hijo y los dos deseaban con todas sus fuerzas que fuera una niña.

Una mañana muy temprano, mamá nieve empezó a ponerse muy inquieta y a consecuencia de eso comenzó a nevar muy copiosamente, una nevada dulce y tranquila, sin viento… él no estaba para muchas juergas, estaba asistiendo al nacimiento de su primer hija. Alba, nació con un don añadido, era como una silueta envuelta en copos de nieve, era una niña transparente.
Los padres, seres especiales ya suponían la llegada de un hijo extraordinario pero una niña transparente, jamás lo hubiesen imaginado. Les costó acostumbrarse y en ocasiones la perdían de vista, hasta que poco a poco aprendieron a distinguir su silueta en la nieve, en un árbol, o jugando con sus hermanos Roca y Río.

Alba era una niña feliz crecía en la montaña, un lugar limpio y puro y sus vestidos cambiaban de colores cada vez que ella se movía de lugar. La magia de los colores no tenía secretos para ella y los blancos, la infinidad de tonos de blancos y otros colores de ciertos reflejos de la nieve se hacían infinitos en su transparencia.
Por las noches su padre la mecía suavemente mientras mamá le contaba la historia del árbol que nevaba Albas. Un árbol hermoso capaz de florecer en invierno cuando ninguno lo hacía, un árbol que tan solo se podía llegarse hasta él ayudado por el viento y siguiendo el camino de las estrellas, la “Vía Láctea” y así con estas historias la niña se dormía profundamente.
Una noche de arrullos y cuentos, Alba pidió a sus padres un deseo
-Mamá, papá, yo quiero ver ese árbol, ¿podréis llevarme?
Nieve y Viento cruzaron sus miradas un instante y tras una pausa, papá dijo
- yo te llevaré
- y mamá ¿no viene?
- No te preocupes, cuando lleguemos, mama estará esperando

Aquella noche, Alba acompañada por su padre el viento, voló siguiendo el camino de las estrellas, su transparencia le permitía lucir el mas hermoso de los trajes, ahora lleno de luz, ahora más azulón y estrellado, ahora con la luna… volaron toda la noche y al alba empezaron a divisar los árboles. Todos tenían un aspecto magnifico cubiertos con infinidad de hojas muy verdes y brillantes, los había por todas partes pero Alba no vio ni rastro de nieve en ellos.
- papá ¿estas seguro de que estos son los árboles? No hace frío es imposible que estos árboles puedan tener albas de nieve como yo
- no te impacientes primero tiene que llegar tu madre, mientras tanto te enseñare el mar y las playas de este lugar.
Alba corrió por las playas su transparencia, haciéndose vestidos de arena blanca y fina, luego con el mar eran de olas y espuma, los dos jugaron y jugaron hasta caer rendidos en la playa, entonces un frío muy familiar y agradable les envolvió poco a poco, se sentían felices y aquel frío hizo recordar al viento que había llegado el momento. Vamos Alba, mamá ya debe estar esperándonos.
Entre ráfagas de luz de la ría, lluvia lenta, gruesa y muy fría, Alba caminaba contenta junto a su padre hecha un cristal de swarovski. Su cuerpo transparente recogía todos los matices, todos los colores, toda la luz.
Era feliz tenía las mismas sensaciones que en la montaña solo que aquí todo era muy verde y... ¡blanco! Jamás había visto flores tan hermosas tenían todos los matices de las montañas nevadas. Alba trepo por el árbol de camelias, y en ese mismo instante se convirtió en la camelia blanca más hermosa de las rías bajas para siempre, en “Alba Plena”.


Camélia japónica “Alba Plena”
Alba, a filla da neve e o vento
A neve e o vento xa tiñan dous fillos baróns, Roca e Río, dous mozos fortes que dominaban unha poderosa montaña e que eran o orgullo dos seus pais. Agora estaban esperando o seu terceiro fillo e os dous desexaban con todas as súas forzas que fose unha nena.
Unha mañá moi cedo, mamá neve empezou a porse moi inqueda e a consecuencia diso comezou a nevar moi copiosamente, unha nevada doce e tranquila, sen vento... el non estaba para moitas esmorgas, estaba asistindo ao nacemento da súa primeira filla. Alba, naceu cun don engadido, era como unha silueta envolvida en faíscas de neve, era unha nena transparente. Os pais, seres especiais xa supuñan a chegada dun fillo extraordinario pero unha nena transparente, xamais o imaxinaron. Custoulles afacerse e en ocasións perdíana de vista, ata que aos poucos aprenderon a distinguir a súa silueta na neve, nunha árbore, ou xogando cos seus irmáns Roca e Río.
Alba era unha nena feliz crecía na montaña, un lugar limpo e puro e os seus vestidos cambiaban de cores cada vez que ela movíase de lugar. A maxia das cores non tiña segredos para ela e os brancos, a infinidade de tons de brancos e outras cores de certos reflexos da neve facíanse infinitos na súa transparencia. Polas noites o seu pai a mecía suavemente mentres mamá contáballe a historia da árbore que nevaba Albas. Unha árbore fermosa capaz de florecer no inverno cando ningún o facía, unha árbore que tan só se podía chegarse ata el axudado polo vento e seguindo o camiño das estrelas, a "Vía Láctea"e así con estas historias a nena durmíase profundamente. Unha noite de arrolos e contos, Alba pediu aos seus pais un desexo
-Mamá, papá, eu quero ver esa árbore, poderedes levarme?
Neve e Vento cruzaron as súas miradas un instante e tras unha pausa, papá dixo
- eu levareiche -
e mamá non vén? -
Non te preocupes, cando cheguemos, mama estará esperando
Aquela noite, Alba acompañada polo seu pai o vento, voou seguindo o camiño das estrelas a súa transparencia permitíalle lucir o mais fermoso dos traxes, agora cheo de luz, agora máis azulón e estrelado, agora coa lúa? voaron toda a noite e ao alba empezaron a divisar as árbores. Todos tiñan un aspecto magnifico cubertos con infinidade de follas moi verdes e brillantes, habíaos por todas partes pero Alba non viu nin rastro de neve neles.
- papá estas seguro de que estes son as árbores ?
Non fai frío é imposible que estas árbores poidan ter albas de neve como eu -
- non te impacientes primeiro ten que chegar a túa nai, mentres tanto ensinareiche o mar e as praias deste lugar.
Alba correu polas praias a súa transparencia, facéndose vestidos de area branca e fina, logo co mar eran de ondas e espuma, os dous xogaron e xogaron ata caer rendidos na praia, entón un frío moi familiar e agradable envolveulles aos poucos, sentíanse felices e aquel frío fixo recordar ao vento que chegara o momento,
- imos Alba, mamá xa debe estar esperándonos.
Entre refachos de luz da ría, choiva lenta, grosa e moi fría, Alba camiñaba contenta xunto ao seu pai feita un cristal de swarovski. O seu corpo transparente recollía todos os matices, todas as cores, toda a luz. Era feliz tiña as mesmas sensacións que na montaña só que aquí todo era moi verde e... ¡branco! Xamais vira flores tan fermosas tiñan todos os matices das montañas nevadas. Alba rubo pola árbore da camelias, e nese mesmo instante converteuse na camelia branca máis fermosa das rías baixas, en “Alba Plena”.
Cuentos de camelias y otros relatos creados por abuela Cris
Fotos realizadas por abuela Cris

miércoles, 22 de diciembre de 2010

Regalo de Navidad - Agasallo de Nadal

Las dos hermanas poseían el mar, guardianas de la puerta del océano, eran dueñas de la ría, de los barcos. Ons y Onza hermosas y poderosas lo dominaban todo…

As dúas irmás posuían o mar, gardiás da porta do océano, eran donas da ría, dos barcos. Ons e Onza fermosas e poderosas dominábano todo...

Desde Marín Portocelo al fondo de la ría el oceano atlántico y las islas Ons y Onza

El sol, enamorado, adoraba a las islas, acataba sus órdenes y cumplía sus caprichos sin reparo.
O sol, namorado, adoraba ás illas, acataba as súas ordes e cumpría os seus caprichos sen reparo.

El sol entre Ons y Onza (Marín)

Esta navidad le habían pedido un regalo que era uno de tantos caprichos, pensó que nunca podría lograrlo. Ahora ya tenían su capricho, un gran espejo dorado en forma de barco.
Este Nadal pedíronlle un agasallo que era un de tantos caprichos, pensou que nunca podería logralo. Agora xa tiñan o seu capricho, un gran espello dourado en forma de barco.
La isla de Onza con su barco dorado
Fotos realizadas por abuela Cris
Con nuestros mejores deseos para el 2011 os regalamos las vistas de un lugar sencillo y hermoso. Un regalo que no cuesta nada, sencillamente por eso, por que este lugar es un regalo al alcance de todos.
¡Felices fiestas!
Abuelos, Cris y Toño

Cos nosos mellores desexos para o 2011 regalámosvos as vistas dun lugar sinxelo e fermoso. Un agasallo que non custa nada, sinxelamente por iso, por que este lugar é un agasallo ao alcance de todos.
¡Felices festas!
Avós, Cris e Toño

Invierno, es tiempo de "Albas" .

Camelia japónica "Alba Plena"

Cuando el frío acecha, y las montañas se cubren de nieve, hay un lugar cerca del mar que solo domina la lluvia y el viento. Un viento frío que rodea las camelias… Es entonces cuando las camelias comienzan a nevar “Albas”.

Camelia japónica "Fimbriata Alba"

Inverno, é tempo de Albas.
Cando o frío axexa, e as montañas cóbrense de neve, hai un lugar cerca do mar que só domina a choiva e o vento. Un vento frío que rodea as camelias... É entón cando as camelias comezan a nevar “Albas”.
Fotos realizadas por abuela Cris

domingo, 19 de diciembre de 2010