sábado, 23 de febrero de 2008

El jardin - O xardín 5ª parte

La segunda pesquisa Inés decide hacerla antes del amanecer, el camino tenia varios puntos de luz y justo en frente del estanque muy cerca de la magnolia existía uno. La idea era llegar antes de las seis de la mañana. En el bolsillo llevaba tres piedras que formaban parte del plan… cuando estaba llegando casi a la altura del portal, comprobó con desesperación que el punto de luz no funcionaba, los macarrillas que frecuentan el camino, dan patadas a los postes provocando breves cortes de luz y a veces acaban fundiendo las bombillas. El palo de la luz se alzaba como un monstruo entre las sombras y justo en la punta, una lechuza cantaba pausadamente sin percatarse de la llegada de Inés. Afortunadamente había luna llena e Inés pudo llegar fácilmente hasta el portal. Respiró hondo intentando calmar los latidos de su corazón, hundió la mano en el bolsillo y cogió una de las tres piedras, no eran muy grandes justo el tamaño para poder lanzarlas con cierta velocidad. Con una mano se agarro fuertemente al portal y con la otra lanzó la piedra al sendero, justo bajo la magnolia, el estruendo fue tan fuerte que los pájaros que dormían en la magnolia salieron en estampida, la lechuza hizo un vuelo rasante desde el palo y paso justo debajo de la magnolia.
El ruido que hizo la piedra fue semejante al del lanzamiento a la luna de un escaparate, la piedra tropezó con una pared invisible y reboto como un bumerán
pero… los pájaros pasaron sin ningún problema como si a ellos no les afectara.

A segunda pescuda Inés decide facela antes do amencer, o camiño tiña varios puntos de luz e xusto en fronte do estanque moi preto da magnolia existía un. A idea era chegar antes das seis da mañá. No peto levaba tres pedras que formaban parte do plan… cando estaba chegando case á altura do portal, comprobou con desesperación que o punto de luz non funcionaba, os macarrillas que frecuentan o camiño, dan patadas aos postes provocando breves cortes de luz e ás veces acaban fundindo as lámpadas. O pau da luz alzábase como un monstro entre as sombras e xusto na punta, unha lechuza cantaba pausadamente sen decatarse da chegada de Inés. Afortunadamente había lúa chea e Inés puido chegar facilmente ata o portal. Respirou fondo intentando acougar os latexados do seu corazón, afundiu a man no peto e colleu unha das tres pedras, non eran moi grandes xusto o tamaño para poder lanzalas con certa velocidade. Cunha man agarrouse fortemente ao portal e coa outra lanzou a pedra ao carreiro, xusto baixo a magnolia, o estrondo foi tan forte que os paxaros que durmían na magnolia saíron en estampida, a lechuza fixo un voo rasante desde o pau e paso xusto debaixo da magnolia. O ruído que fixo a pedra foi semellante ao do lanzamento á lúa dun escaparate, a pedra tropezou cunha parede invisible e rebotou como un bumerán pero… os paxaros pasaron sen ningún problema coma se a eles non lles afectase.
Fotos realizadas por A.Cris

Desconcertada tomo una segunda piedra y la lanzó con más fuerza, el resultado fue el mismo, un estruendo y el rebote de la piedra pero esta vez el perro apareció por el sendero ladrando mientras el gato huía yendo a parar otra vez a los pies de Inés. Llegado a un punto el perro, para su carrera y de ladrar, los dos una vez más intercambian sus miradas… Inés ladra ¡guau, guau! El perro reconoce su autoridad como el día anterior y se va dejándola tranquila.
Su mano aun sostiene fuertemente la última piedra dejándole marcas casi sangrantes, fue tan intenso lo ocurrido que no podía calcular el tiempo que había transcurrido, vio su reloj y comprobó eran las seis y cuarto de la madrugada, sin pensarlo más lanzó con fuerza la última piedra, esta vez, no paso nada simplemente cruzo a toda velocidad bajo la magnolia y casi fue a parar a la puerta de la casa, la barrera invisible había desaparecido, las horas de guardia simplemente habían terminado.

Desconcertada tomou unha segunda pedra e lanzouna con máis forza, o resultado foi o mesmo, un estrondo e o rebote da pedra pero esta vez o can apareceu polo carreiro ladrando mentres o gato fuxía indo parar outra vez aos pés de Inés. Chegado a un punto o can, para a súa carreira e de ladrar, os dous unha vez máis intercambian as súas miradas… Inés ladra ¡guau, guau! O can recoñece a súa autoridade como o día anterior e vaise deixándoa tranquila. A súa man aínda sostén fortemente a última pedra deixándolle marcas case sanguentas, foi tan intenso o ocorrido que non podía calcular o tempo que transcorrera, viu o seu reloxo e comprobou eran as seis e cuarto da madrugada , sen pensalo máis lanzou con forza a última pedra, esta vez, non pasou nada simplemente cruzou a toda velocidade baixo a magnolia e case foi a parar á porta da casa, a barreira invisible desaparecera, as horas de garda simplemente terminaran.
Cuentos de camelias y otros relatos creados por A.Cris

5 comentarios:

abueloscrisytoño dijo...

En Abril pubicare el final, ya lo tengo resuelto pero necesito las fotos de la azaleas. A. Cris

Fada Branca dijo...

Dechesme ben que ler, é estupendo, e grazas polo interese xa estou un pouquechiño mellor, a prova é que ando de novo por aquí. Bicos

Anónimo dijo...

Isto marcha. :)

Lapis-vermello dijo...

Que pena de que o final sexa en Abril, a min encántame. Bicos

abueloscrisytoño dijo...

Un mes pasa rápido.