Lugrís, O barco en botella

Urbano Lugrís es un pintor gallego que siempre me cautivo, por su estilo y su fantasía. Muchas veces venia a Marín y Bueu y quien sabe si en aquellas visitas que de novios hacíamos al entonces museo privado de la familia Massó en Bueu nos toparíamos alguna vez con el. El museo antiguo tenía el encanto de lo personal y siempre que querías verlo un señor en la puerta, amablemente te dejaba pasar. Nos encantaba ver la magnifica colección de barcos en botella y estoy segura que Lugrís tomaría como modelo alguno ya que era amigo de la familia.
Si es verdad que existe un lugar donde todos nos encontramos más allá de la vida, yo lo buscaré y hablaré con el de monstruos marinos, de caracolas, de barcos en botella de Julio Verne y entre relato y relato lo veré pintar. 
 Nos casamos en 1970 y seguíamos con la idea de conseguir un barco en botella. Un día Antonio apareció con una gran botella de “Coñac 501, Carlos y Javier de Terry" y me dijo ¿tu quieres un barco en botella? Pues yo te lo hago.
En 1973 moría Lugrís y aquella Navidad el barco en botella ya estaba terminado.
Hace muy pocos días se me ocurrió hacer un pequeño relato inspirándome en el barco en botella y por esas casualidades de la vida coincide con el regalo de un libro de “Antón Patiño – Urbano Lugrís - Viaje al corazón de Océano”https://www.casadellibro.com/libro-urbano-lugris-viaje-al-corazon-del-oceano/9788495364784/1237772 un libro muy bien documentado y con laminas a color de la obra del pintor. En la pagina 86 una de las laminas lleva la siguiente nota
“Desde el balcon” Urbano Lugrís"
Mi intención era hacer un pequeño homenaje al barco en botella de Antonio, pero sin quererlo tal como empiezo el relato y por su contenido rindo homenaje también a Lugrís. Asi que a la hora de hacer la foto quise poner los dos elementos que salen en primer plano, la botella y la flor, que según un comentarista del cuadro de Lugrís es una rosa pero yo juraría que es una Camelia.

O barco en botella. Conto
Desde o balcón viuno atracar con mestría. O capitán saltou a porto para sentar na taberna máis próxima e contemplar desde alí o seu vello bergantín. Os dous puñan fin ás súas aventuras, a tantos anos de viaxes nos que superaran infernais temporais, calmas insoportables, destinos incertos e unha vida fantástica, moita vida xuntos. Chegada a hora, o barco desaparecería, pero o capitán non estaba disposto a consentilo, el non podía separarse do seu barco. Saíu da taberna cunha botella na súa man e con paso decidido achegouse á rampla e aos poucos penetrar na auga ata os xeonllos, lavou a botella coa auga salgada e unha vez ben limpa tomou o camiño da súa casa. Aquela noite non puido durmir e antes de que amencese xa tiña posta unha especie de masilla no interior da botella e cunha barita longa moldeaba a masa dándolle forma simulando as ondas do mar e máis tarde preparou un pincel que suxeito á barita. Con sumo coidado foi dando a cor azul ultramar e logo o branco para a crista das ondas. Agora só tiña que meter o barco e para iso necesitaría un pouco de maxia... Logo duns días de pescudas, por fin puido acudir á casa dunha feiticeira famosa polos seus poderes. Sobre a mesa deixou caer unha apreciable cantidade de onzas de ouro pedíndolle a cambio que fixese un encantamento para reducir o tamaño do seu barco de tal xeito que collese dentro da botella. A feiticeira aceptou o encargo, pero antes advertiu ao capitán “unha vez feito non se poderá dar marcha atrás”. Antes do alba acudiron ao porto e tras un cantos conxuros, o barco empezou a reducir o seu tamaño ata quedar tan pequeno, que o capitán puido recollelo da auga coa palma da súa man. De regreso a casa amencía, a brisa do mar deslizábase entre os dedos da súa man que agora suxeitaban o diminuto barco, mentres, sentía unha estraña sensación de frío e calor que percorría todo o seu corpo. Xa na casa e animado pola ansiedade, rapidamente dispúxose a introducir o barco na botella... pero con desolación deuse conta que non podía facelo, os paus do barco non entraban polo pescozo da botella. Entón acudiu de novo á bruxa, pero esta díxolle que xa non tiña remedio, o conxuro non se podía modificar, pero lle deu a dirección dun artesán, quizais este home podería darlle algún tipo de solución. Así o fixo e rogoulle ao artesán que o acompañase á súa casa, alí ensínolle o barco e o problema. O artesán sorriu e empezou a traballar. Primeiro ato unhas finas cordas ás puntas dos paus do barco, logo con moito coidado preto da súa base foi cortándoos case do todo un a un ata que puido dobralos, engadindo ao corte unha potente dose dun pegamento especial e moi amodo foi introducindo o barco polo pescozo da botella, cando o tubo dentro tirou con mestría das cordas e os paus puxéronse en pé quedando xa fixos pola acción do potente pegamento. Fai xa moitos anos que morreu o capitán e no porto aínda hoxe coméntase a estraña desaparición daquel vello bergantín.
A.CrisFotos realizadas por A.cris“O barco en botella” relato creado por A.crisHay una traducción del relato en comentarios poner las dos se me hacia demasiado largo