sábado, 13 de junio de 2009

13 de junio S. Antonio

Camelia reticulata híbrida "Rosalia de Castro"

San Antonio bendito,
dádeme un home,
anque me mate,
anque me esfole.

Meu Santo San Antonio,
daime un homiño,
anque o tamaño teña
dun gran de millo.

Daimo meu santo,
anque, os pes teña coxos,
mancos os brazos.
Unha muller sin home…
¡Santo bendito!
é corpiño sin alma,
festa sin trigo,
pau viradoiro,
que onde queira que vaia
troncho que troncho.

Mais en tendo un homiño,
¡Virxe do Carme !,
non hai mundo que chegue
para un folgarse.
Que, zambo ou trenco,
sempre é bó ter un home
para un remedio.

Eu sei dun que cobisa
causa miralo
lanzaliño de corpo,
roxo e encarnado,
carniñas de manteiga,
e palabras tan doces
cal mentireiras.

Por él peno de día,
de noite peno,
pensando nos seus ollos
color de ceo.
Mais él, xa doito,
de amoriños entende,
de casar, pouco.

Facé, meu San Antonio,
que onda min veña,
para casar conmigo,
nena solteira.

Que levo en dote
unha culler de ferro,
catro de boxe,
un irmanciño novo
que xa ten dentes,
unha vaquiña vella
que non da leite…
¡ai!, meu santiño,
facé que tal sucedacal volo pido.

San Antonio bendito,
dádeme un home,
anque me mate,
anque me esfole.
Que, zambo ou trenco,
sempre é bó ter un home
para un remedio.

Rosalía de Castro, 1863

9 comentarios:

abueloscrisytoño dijo...

Este poema de Rosalia de castro se lo dedico con cariño a el abuelo Toño.
Me gusta poner las cosas en los dos idiomas, pero este poema pierde mucho al traducirlo. Siempre nos queda el traductor para los que se le haga más difícil.
A.Cris

alma dijo...

muito bonito garota!
beijos!
Alma.-

paideleo dijo...

Parabéns para eses Antonios da familia.
Sabes que eu tamén son Antonio ?.

ana dijo...

A mi SAN ANTONIO me regalò un marido nacido el dìa de SAN ANTONIO en una ciudad cuyo patrono es SAN ANTONIO.
Ami madre ,que tambièn era su devota,le regalò una suegra que era una italiana divina tambièn nacida el dìa de SAN ANTONIO y se llamaba MARIA ANTONIETTA-

Ginebra dijo...

Me gustó el poema y por supuesto tu preciosa camelia. Ya eres para mí "La Dama de las Camelias".. Besos

HADEX dijo...

Que fermosura a Camelia de Rosalía!!!

abueloscrisytoño dijo...

Rosalía de Castro tiene cierta fama de ser una poeta triste, pero no siempre es así, en este poema nos da un toque de humor. En él nos cuenta las ansias de una chica por tener un marido que no le importa que la mate o que le arranque la piel “Aun que me mate,aun que me esfole” Que no le importa que sea cojo o mango “coxo ou mango” y dice que “Zanbo ou trenco sempre é bo ter un home para un remedio” es decir que aun que sea mal hecho con las rodillas juntas y pies separados (zambo) siempre es bueno tener un hombre para un remedio.
Y le dice al santo que ella sabe de uno…
Que ganas y deseo da al mirarlo, alto delgado rubio y colorado “eu sei de un que cobisa da miralo, lanzaliño de corpo, roxo e encarnado”
Cuando yo tenía once o doce años, en el colegio hicimos una excursión a una aldea, una especie de intercambio de parroquias. La fiesta programada con un montón de actividades tenia un momento estelar cuando una niña de piel muy blanca y pelo negro rizado con una voz muy fina y sin micrófono a voz en grito comenzaba diciendo…
San Antonio bendito,
dádeme un home,
anque me mate,
anque me esfole.

Siempre fui la teatrera del colegio haciendo toda clase de personajes narrador incluido. Hoy es mi profesión frustrada, quizás algún día tenga una oportunidad.
Gracias y !Felicidades! a todos y todas Que tienen este nombre tan bonito.
A.Cris

Carlos Sousa dijo...

Parabéns ó Antonio que che toca, e a tódolos demáis tamén, que hai uns poucos.

Fermosa camelia, como tódalas que fotografías.

Ramosforest.Environment dijo...

Muy interesante el poema. Lindo el lenguaje, los términos.
Abrazos a Usteds.
Luiz Ramos

PS. Acá, en Brasil, hay fiestas para los Santos António ( el 13), Juan (el 24) y Pablo (el 29 de junio.
Véan mi último post.