viernes, 26 de junio de 2009

Camelia japónica "Fleur de Pêche" (Melocotón)

Hoy entre chubascos y mar quiero presentaros esta hermosa camelia. Se llama, Camelia japónica “Fleur de Pêche” (Melocotón) también llamada (Flor de pescador)


Este mes de Junio esta resultando poco caluroso en Marín y además llueve, los paseos por la playa tengo que hacerlos acompañada por mi amigo el paraguas. Para mi es estupendo, cuando todos huyen espantados por algún que otro chubasco yo recorro la playa y es toda para mí.


Cuando hace calor paro muy poco tiempo en la playa lo justo para darme un buen chapuzón, flotar y flotar en la mar sentir el descanso y dejarme mecer durante un rato. Y nadar mientras llueve es un placer de los Dioses. Me gusta pasear por la arena mojada, pero no me gusta pisar la arena mientras nado, siempre me produjo cierta inquietud.

Playa de Mogor (Marín)


Regrese con paso ligero, una lluvia fina me estaba empapando, no es que me importase demasiado, me gusta la lluvia, pero me fastidiaba un poco pensar que mientras hacia las fotos me decía a mí misma, Cristina ten cuidado esa ola te quiere llevar el paraguas... y me lo llevó.
Fotos realizadas por A.Cris

viernes, 19 de junio de 2009

La reina mala

Érase una vez una reina grande y poderosa, pero no era nada, nada hermosa. Vivía en un estanque lleno de hermosas plantas acuáticas y siempre llevaba sobre su cabeza una corona de oro para que todos la reconocieran inmediatamente. Era la reina de las ranas, pero esta Reina era orgullosa, malvada y siempre estaba enfadada. Odiaba a las libélulas y mariposas y mientras les gritaba - ¡fuera de mi reino! ¡No me dejáis atrapar las moscas! –resoplaba con tanta fuerza que todas huían espantadas
Los peces del estanque ya no podían soportarla más y los juncos, con disimulo pinchaban a la reina mala en las ancas para fastidiarla un poco.
Cerca del estanque crecía una hermosa camelia y la reina rana envidiaba tanto su belleza que no podía soportarlo. Cada vez que una camelia se caía y se rompía en mil pétalos la reina mala se reía burlona, pero la camelia que era mágica enseguida lucia otra flor y otra y así siempre.
Esto hacia aumentar el mal humor de la reina y los habitantes de estanque ya no podían soportarla más. Entonces sucedió que una camelia cayo rota en mil pétalos y como siempre la reina rana se rió y burló de ella, pero una ligera brisa hizo que un pétalo fuera volando hasta que se quedo posado en la corona de oro de la reina. Cuando esta se dio cuenta empezó a sacudir la cabeza diciendo – ¡fuera de mi corona pétalo estúpido! Y tanto la sacudió que pétalo y corona cayeron a las frías aguas del estanque hundiéndose hasta el fondo. En ese mismo momento, la reina de las ranas se hizo transparente y ya nadie podía verla.
Todos quedaron muy contentos pensando que ya no verían más a la reina mala y fue verdad ya no la veían pero… seguían oyendo sus risas burlonas y ahora era peor porque estaba muy enfadada y reclamaba su corona de noche y de día haciendo tanto jaleo que casi no podían dormir. Ni libélulas, ni mariposas, ni los caracoles que tienen fama de sordos podían hacerlo.
Entonces la camelia mágica pensó que lo mejor seria rescatar la corona del fondo del estanque y dársela para que se estuviera callada, pero conociendo como conocía a la reina, eso no seria suficiente, tendría que utilizar toda la magia.
Esperaron a que la reina, cansada, se quedase profundamente dormida y entonces, otra vez, un pétalo de una camelia rota en mil pedazos calló sobre las frías aguas del estanque y con ayuda de los peces y las libélulas fueron hasta el fondo, sacaron la corona de oro y se la colocaron a la reina mientras estaba dormida. Al instante, la reina dejo de ser transparente y mientras esta se reía quedo convertida en estatua para siempre.

Fin
Desde entonces muchas, muchísimas personas vienen a ver la estatua de la reina rana y muchos dicen, que un día llegará una princesa besará la rana y esta se convertirá en príncipe… pero eso yo no me lo creo.




A Raiña mala

Érase unha vez unha raíña grande e poderosa, pero non era nada, nada fermosa. Vivía nun estanque cheo de fermosas plantas acuáticas e sempre levaba sobre a súa cabeza unha coroa de ouro para que todos recoñecésena inmediatamente. Era a raíña das ras, pero esta Raíña era orgullosa, malvada e sempre estaba enfadada. Odiaba ás libélulas e bolboretas e mentres lles gritaba - ¡fóra do meu reino! ¡Non me deixades atrapar as moscas! - resoplaba con tanta forza que todas fuxían espantadas. Os peixes do estanque xa non podían soportala máis e os xuncos, con disimulo picaban á raíña mala nas ancas para amolala un pouco. Cerca do estanque crecía unha fermosa camelia e a raiña ra envexaba tanto a súa beleza que non podía soportalo. Cada vez que unha camelia caíase e rompía en mil pétalos a raíña mala ríase burlona, pero a camelia que era máxica enseguida lucia outra flor e outra e así sempre. Isto cara a aumentar o mal humor da raíña e os habitantes do estanque xa non podían soportala máis. Entón sucedeu que unha camelia caeu rota en mil pétalos e como sempre a raiña ra riuse e burlou dela, pero unha lixeira brisa fixo que un pétalo fose voando ata que quedou pousado na coroa de ouro da raíña. Cando esta se deu conta empezou a sacudir a cabeza dicindo - ¡fóra da miña coroa pétao estúpido! - E tanto a sacudiu que pétao e coroa caeron ás frías augas do estanque afundíndose ata o fondo. Nese mesmo momento, a raíña das ras fíxose transparente e xa ninguén podía vela. Todos quedaron moi contentos pensando que xa non verían máis á raíña mala e foi verdade xa non a vían pero... seguían oíndo as súas risas burlonas e agora era peor porque estaba moi enfadada e reclamaba a súa coroa de noite e de día facendo tanto balbordo que case non podían durmir. Nin libélulas, nin bolboretas, nin os caracois que teñen fama de xordos podían facelo. Entón a camelia máxica pensou que o mellor seria rescatar a coroa do fondo do estanque e darlla para que se estivese calada, pero coñecendo como coñecía á raíña, iso non seria suficiente, tería que utilizar toda a maxia. Esperaron a que a raíña, cansada, quedase profundamente durmida e entón, outra vez, un pétalo dunha camelia rota en mil pedazos caiou sobre as frías augas do estanque e con axuda dos peixes e as libélulas foron ata o fondo, sacaron a coroa de ouro e colocáronlla á raíña mentres estaba durmida. Ao instante, a raíña deixo de ser transparente e mentres esta ríase quedou convertida en estatua para sempre.
Fin
Desde entón moitas, moitísimas persoas veñen ver a estatua de raiña ra e moitos din, que un día chegará unha princesa bicará a ra e esta converterase en príncipe...pero iso eu non mo creo.


Cuentos de camelias y otros relatos creados por A.Cris
Fotos realizadas por A.Cris

La respuesta

La respuesta de la entrada anterior es… una piña.
Justo en el centro, la de color más oscuro, es una piña muy chata y que cuando abre es tal cual una camelia seca. Es el fruto de un arbol muy antiguo que crece en Santiago de Compostela, en el campus de el centro superior de hosteleria de Galicia.


A resposta da entrada anterior é... unha piña.

Xusto no centro, a de cor máis escura, é unha piña moi chata e que cando abre é tal cal unha camelia seca. É o froito dun árbore moi antiguo que crece en Santiago de Compostela, no campus do centro superior de hosteleria de Galicia.

A.Cris

martes, 16 de junio de 2009

Es tiempo de camelias secas


Es tiempo de camelias secas, en las fotos que estamos viendo una no es camelia ¿cual de ellas? Y... ¿que es?
É tempo de camelias secas, nas fotos que estamos vendo unha non é camelia cal delas? E... que é?


Para algunos quizás les sorprenda saber que una de las flores secas es una...
Para algúns quizais lles sorprenda saber que unha das flores secas é unha...
Fotos realizadas por A.Cris

sábado, 13 de junio de 2009

13 de junio S. Antonio

Camelia reticulata híbrida "Rosalia de Castro"

San Antonio bendito,
dádeme un home,
anque me mate,
anque me esfole.

Meu Santo San Antonio,
daime un homiño,
anque o tamaño teña
dun gran de millo.

Daimo meu santo,
anque, os pes teña coxos,
mancos os brazos.
Unha muller sin home…
¡Santo bendito!
é corpiño sin alma,
festa sin trigo,
pau viradoiro,
que onde queira que vaia
troncho que troncho.

Mais en tendo un homiño,
¡Virxe do Carme !,
non hai mundo que chegue
para un folgarse.
Que, zambo ou trenco,
sempre é bó ter un home
para un remedio.

Eu sei dun que cobisa
causa miralo
lanzaliño de corpo,
roxo e encarnado,
carniñas de manteiga,
e palabras tan doces
cal mentireiras.

Por él peno de día,
de noite peno,
pensando nos seus ollos
color de ceo.
Mais él, xa doito,
de amoriños entende,
de casar, pouco.

Facé, meu San Antonio,
que onda min veña,
para casar conmigo,
nena solteira.

Que levo en dote
unha culler de ferro,
catro de boxe,
un irmanciño novo
que xa ten dentes,
unha vaquiña vella
que non da leite…
¡ai!, meu santiño,
facé que tal sucedacal volo pido.

San Antonio bendito,
dádeme un home,
anque me mate,
anque me esfole.
Que, zambo ou trenco,
sempre é bó ter un home
para un remedio.

Rosalía de Castro, 1863

viernes, 12 de junio de 2009

El laberinto Atlántico

Esta camelia vive en un lugar alto...

Un sitio privilegiado desde donde puede ver la hermosa playa y los petroglifos de Mogor. (Marín)


Es famoso (El laberinto de Mogor)
Grabados prehistóricos, que son motivo de numerosos estudios. Hoy quiero recomendaros el blog de Jose luis Galovart (El laberinto Atlántico) que esta haciendo un estudio sobre estos y otros petroglifos. Su publicación del viernes 15 de Mayo de 2009 (El laberinto de Mogor) es sorprendente y muy interesante.

Fotos realizadas por A.Cris

lunes, 8 de junio de 2009

Es tiempo de cerezas

Camelia roja = Camelia Japónica "GulioNuccio"
Camelia Rosa = Camelia hibrida "Galaxie"

Entre camélia y camélia...
Entre camélia e camélia...

Es tiempo de cerezas y en casa ya todos disfrutamos de tan apreciado manjar
É tempo de cereixas e na casa xa todos gozamos de tan apreciado manxar

Algunos recolectándolas, pero más los que las comemos
Algúns colleitándoas, pero máis os que as comemos

Otros disfrutan haciendo las fotos
Outros gozan facendo as fotos
Fotos realizadas por A.Cris