La foto: estoy bajo la parra, en frente, el tejado del garaje cubierto de hiedras apenas deja ver las chimeneas giratorias de los edificios, la farola y los cables compiten con el monstruo… la grúa. Ella no sabe cuanta belleza tiene al fondo. Nunca podrá ser tan alta, en cambio el manzano sigue creciendo
Ayer hice esta foto desde el mismo lugar en el que mis padres cuando yo era una niña colocaron entre dos higueras una hamaca, Allí me balanceaba horas enteras viendo el mar la isla de Tambo y el otro lado de la ría. Según iba creciendo crecían también los edificios de enfrente y poco a poco taparon las vistas.
Onte fixen esta foto desde o mesmo lugar no que os meus pais cando eu era unha nena colocaron entre dúas figueiras unha hamaca, Alí balanceabame horas enteiras vendo o mar a illa de Tambo e o outro lado da ría. Segundo ía crecendo crecían tamén os edificios de en fronte e aos poucos taparon as vistas.

Entonces tuve que crear vistas hacia dentro y aquí estamos en mi pequeño paraíso entre camelias y otras flores viendo tras este pequeño hueco el atardecer. Queda el viejo manzano único testigo de mi niñez… Siento ganas de subirme al tejado de la casa hasta donde llegan a las ramas más altas del manzano para ver juntos como antes el mar, la isla de Tambo y el otro lado de la ría al atardecer.
Entón tiven que crear vistas cara á dentro e aquí estamos no meu pequeno paraíso entre camelias e outras flores vendo tras este pequeno oco o atardecer.
Queda a vella manceira única testemuña da miña nenez... Sinto ganas de subirme ao tellado da casa ata onde chegan ás ramas máis altas da manceira para ver xuntos como antes o mar, a illa de Tambo e o outro lado da ría á tardiña..