martes, 9 de septiembre de 2008

Historia de un pozo


Cuando terminaron de hacer la casa, mis padres quedaron sin dinero para continuar con los detalles, eso no importaba mucho ya se haría con el tiempo. Por aquellos tiempos no había ni agua ni alcantarillado en las casas, la gente se servia en las fuentes y en los lavaderos, pero mamá esperaba otro hijo, el agua en casa se hacia imprescindible. Con la ayuda de mi padre y mi tío, el cantero (O Carracho) que hizo la casa se ofreció para hacer el pozo. Mi padre contaba que nunca había quitado tanta tierra. Pronto encontraron agua, pero el cantero experto en esas cuestiones animo a seguir excavando y así llegaron a los 14 metros, entonces un gran chorro de agua comenzó a salir entre piedras y barro eso era muy buena señal.
Hicieron unos aros de ladrillo y los fueron colocando hasta dejar el pozo terminado. El pozo nunca seco, ni en los años de gran sequía, y tuvo épocas en que muchos vecinos venían a por agua incluso se hicieron casas del entorno con el agua de nuestro pozo. Con el tiempo llego el alcantarillado y el agua a las casas, y el agua del pozo sólo se usaba para regar en verano. Solo y olvidado el pozo se lamentaba y tanto lo hizo que un buen día Antonio y yo decidimos restaurarlo.
Es justo decir que Antonio es un manitas, sin él seria muy costosa la restauración, él hizo la carpintería albañilería y forja.
Por ultimo, se me olvidaba deciros que para pagar el pozo, mis padres acordaron con el cantero pagar un tanto cada mes, de esa manera cuando yo nací mis padres y sobretodo mi madre ya tenia agua en casa.

Cando terminaron de facer a casa, os meus pais quedaron sen diñeiro para continuar cos detalles, iso non importaba moito xa se faría co tempo. Por aqueles tempos non había nin auga nin rede de sumidoiros nas casas, a xente se servia nas fontes e nos lavadoiros, pero mamá esperaba outro fillo, a auga en casa se cara a imprescindible. Coa axuda do meu pai e o meu tío, o canteiro que fixo a casa ofreceuse para facer o pozo. O meu pai contaba que nunca quitara tanta terra. Pronto atoparon auga, pero o canteiro experto nesas cuestións animou a seguir escavando e así chegaron aos 14 metros, entón un gran chorro de auga comezou a saír entre pedras e barro iso era moi bo sinal. Fixeron uns aros de ladrillo e fóronos colocando ata deixar o pozo terminado. O pozo nunca secou, nin nos anos de gran seca, e tivo épocas en que moitos veciños viñan a por auga ata se fixeron casas da contorna coa auga do noso pozo. Co tempo chegou a rede de sumidoiros e a auga ás casas, e a auga do pozo só usábase para regar no verán. Só e esquecido o pozo lamentábase e tanto o fixo que un bo día Antonio e eu decidimos restauralo. É xusto dicir que Antonio é un manitas, sín el seria moi custosa a restauración, el fixo a carpintería albanelería e forxa. Por ultimo, esquecíalleme dicirvos que para pagar o pozo, os meus pais acordaron co canteiro pagar un tanto cada mes, dese xeito cando eu nacín os meus pais e abrigo a miña nai xa tiña auga na casa.
A.Cris


Interior del pozo

Detalle de los trabajos hechos por Antonio

Construido en el Año 1948 y restaurado en el 2004

Fotos realizadas por A. Cris

3 comentarios:

Elvira Carvalho dijo...

Quando eu nasci, num velho barracão de madeira, a poucos metros do rio Coina, afluente do Tejo, e debaixo de um enorme pinheiro manso, corria o ano de 1947 e os meus pais eram muito pobres. No barracão não havia água nem luz. Mais o chafariz mais próximo ficava a cerca de 600metros do barracão. À volta havia um extenso terreno de chorões e dois grandes silvados. Meu pai pediu ao patrão se lhe deixava cultivar aquele terreno e o patrão perguntou-lhe a rir se ia regar o terreno com a água salgada do rio. O meu pai respondeu-lhe que abriria um poço. Havia dois silvados, por isso dois sítios onde poderia abrir um poço. Diz meu pai que onde há silvas, sempre corre um veio de água. O patrão deu-lhe autorização e o meu pai ajudado pela minha mãe abriu um poço debaixo do silvado que ficava mais perto de casa. E não é que aos cinco metros de profundidade logo encontrou água em abundância?
Ele escavou um metro e fez uma argola em cimento para escorar as terras. Escavou um pouco mais e fez outra argola que ligou à primeira. Foi escavando e fazendo argolas até o poço atingir sete metros. Enchia baldes de terra que a minha mãe puxava com uma roldana cá para fora.
Assim ficámos com água para os terrenos e para a casa. E a água era uma delícia e estava sempre fresquinha. E toda a gente se admirava como é que um poço aberto a menos de 20m da água salgada do rio, tinha água tão boa.
Naquela época, a água do rio não estava poluída, e a praia enchia-se de gente no Verão. E quando a sede apertava, toda a gente ia lá buscar àgua. O meu pai teve a ideia de pedir dinheiro pela água para ajudar nas despesas que teve com o poço. Vendiamos um copo dois tostões, e uma garrafa 5 tostões.
Como vê ambas temos uma história de vida ligada a um poço.
Um abraço

abueloscrisytoño dijo...

Elvira, es una historia preciosa la de tu pozo ¡que tiempos! Yo tengo muchas anécdotas de esa época por ejemplo, después de llenar el pilón entre mi hermano y yo cubo a cubo solía asomarme al pozo y ponerme a cantar, mi voz se magnificaba con el eco y yo me sentía toda una diva.
Un abrazo A.Cris

Madalena Barranco dijo...

¡Qué linda idea restaurar el pozo! Me emociona el imagen mental de ver el agua brotando clara de la tierra... Las fotos lo dicen todo.

Besitos.